16-2-2018 00:27
DOOR HANS VAN WILLIGENBURG
Geen enkele Leefbaar- of PVV-stemmer gaat hierdoor een switch maken
Afgelopen woensdagavond was er een bijeenkomst in ‘Bird’, die was aangekondigd als zijnde een meeting van eensgezindheid onder linkse partijen in Rotterdam. Om de eensgezindheid te benadrukken, te vieren zo je wilt, zou er in ‘Bird’ een heus manifest getekend gaan worden waarachter de partijen GroenLinks, SP, PvdA en Nida Rotterdam zich, met het oog op de komende gemeenteraadsverkiezingen, schaarden. Hoewel ik vroeger links was en van mezelf vind dat ik dat nog steeds ben, spreek ik al jaren nog nauwelijks bevlogen, linkse mensen, dus dacht ik: kom, ik ga eens poolshoogte nemen in ‘Bird’. Wat is de ‘temperatuur’ onder linkse mensen in het neoliberale klimaat van 2018? De avond begon goed, in twee opzichten. Om te beginnen sprak een twintiger mij aan, die na enige tijd weemoedig verklaarde ‘het liefst op de PvdA te stemmen, maar dan wél met de koers zoals die onder Joop den Uyl werd gevolgd’, een uitspraak die niet alleen van enige historisch besef getuigde, maar mijns inziens ook in één klap het enorme gat benoemde dat thans is ontstaan tussen échte, linkse politiek (vóór het volk) en de gezellige ‘gutmenschen’ waaruit deze politieke vleugel heden ten dage bestaat (bang voor het volk). Bij nadere ondervraging bleek het manifest dat die avond ondertekend ging worden, LinksVerbond010, trouwens niet meer te bevatten dan ‘uitgangspunten’, waar ik nog strijdvaardig dacht dat het minstens om een lijstverbinding zou gaan. Enfin, het sloot aan bij het toch al weke beeld dat ik van moderne, linkse partijen heb: symboliek in plaats van daadkracht.
De bijeenkomst werd geopend door dichteres Neusa Gomes; niet alleen een imponerende verschijning dankzij haar weelderige haar, prachtige mimiek en doorleefde stem, maar ook vanwege het verhaal dat ze in haar spoken word-gedicht te vertellen had: over de disconnectie tussen de hulpbehoevende mensen in de stad en het wereldvreemde bestuur dat daarboven zweeft. En over haar onvermoeibare inzet kwetsbare mensen te helpen, ‘want we zijn allemaal Rotterdammers’. De zaal was muisstil. En zowaar begon ik te geloven dat links, met deze dichteres als bruisend middelpunt, op de één of andere manier weer een positieve ‘Begeisterung’ in de stad teweeg zou kunnen brengen. Gomes peperde de aanwezigen de ‘twee snelheden’-stad in, het verschil tussen de zichtbare en de onzichtbare Rotterdammers, degenen die formulieren opstellen en degenen die ze keer op keer voor een aalmoes moeten invullen. Gomes predikte feitelijk revolutie, maar eentje van de onschuldige soort, van ‘de liefde’, de ‘solidariteit’. Het was mooi; ze bracht de droesem, de ondergrond, onder woorden, die nodig is om links van een principieel praatclubje weer in een daadkrachtig machtsblok te laten veranderen.
Helaas mochten niet lang daarna de lijsttrekkers van de diverse linkse partijen het woord nemen. Dat leverde een amper te definiëren palet van goede bedoelingen en open deuren op, waarin louter het woord ‘verbinding’ voor enige verbinding zorgde. Alle energie die Neusa Gomes in het zaaltje had gepompt, liep er met een onhoorbaar gesis weer uit. De enige spreker in wie ik me enigszins herkende, was dominee Dick Couvee van de Pauluskerk, die, terecht, de urgentie van een fatsoenlijk armoedebeleid op de agenda plaatste, maar overduidelijk een hard hoofd had in de relatie tussen deze bijeenkomst en het daadwerkelijk van de grond krijgen van zo’n beleid; hij sprak de zaal aan met ‘lieve mensen’, mijns inziens in de stille en bijna zeker vergeefse hoop dat ze eindelijk eens wat minder lief zouden worden. Verbinding? Leuk hoor. Maar pas nadat de rotzooi van het uitdijend contingent dak- en thuislozen is opgeruimd! Althans, zo las ik zijn boodschap.
Het meest onthutsende aan de avond van LinksVerbond010 in ‘Bird’ was, tenslotte, de pretentie dat deze partijen ‘met de mensen spreken’, kortom, de straat vertegenwoordigen, terwijl de wollige en omfloerste manier waarop zijzelf praatten nou juist aangaf dat ze dat niet deden: over de werkelijkheid van de stad werd een deken van wensdenken gedrapeerd, zoals die zich in vergaderzaaltjes en beleidscircuits eindeloos, los van de werkelijkheid, al jaren voortplant (en daarmee onderdeel van het probleem is). Het maakte het optreden van Neusa Gomes, terugkijkend, nóg meer een baken van hoop en inspiratie. Zij benoemde juist wél. Zij liet de rauwe werkelijkheid juist wél zien. Haar taal liet juist wél littekens, en daardoor stof tot nadenken, achter. Waar de politici over armoede spraken als zijnde een zoveelste dossier, smeet ervaringsdeskundige Gomes het als een schandalige realiteit tussen onze oren.
Als het LinksVerbond010 één Rotterdamse Leefbaar- of PVV-stemmer een switch ‘de goede kant op’ wil laten maken, zou ik adviseren al hun lijsttrekkers thuis te laten en Neusa Gomes in te huren.
Afbeelding / Hans van Willigenburg
LinksVerbond010 bestaat uit veel lieve mensen _ Stadslog Rotterdam
Tags
Rotterdamgemeenteraadsverkiezingen2018politieklokaal
