Waarom ik hier ben achtergelaten~
Ik ben geen Godsdienstig kind. Wel heb ik altijd nagedacht over wie of wat die grote onbekende kracht was. Waarom er maar een deur is waarachter alle waarheid schuilt, een deur die pas open gaat bij de dood en je doet vergeten bij geboorte. Ik voel het, dat die deur de plek is waar de hemel afscheid van je neemt om hier op aarde gevormd te worden tot een vleesgeworden ‘Mensch’.
Waar de afstand tot het goddelijke zo ver van je afstaat dat er bijna geen spoor is terug te vinden van degene -of hetgeen welke ervoor gezorgd heeft dat jij tijdig een lichaam tot je beschikking had. Een vervoermiddel, om in te kunnen navigeren. Om op zoek te gaan naar die bron. Die bron van kennis en wetenschap. De bron die je zou moeten kunnen vertellen waarom je gemaakt bent. Waar je je dromen en doelen op kunt halen om vervolgens je eigen weg te gaan met die wetenschap over jezelf. Om beter te kunnen sturen en navigeren. Om uiteindelijk te doen en terecht te komen waar je hoorde te zijn.
Maar die bron werkt niet zo. Wellicht omdat een ieder altijd buiten zichzelf om op zoek gaat ernaar. En overal elders de zin van het leven wil ontdekken of heruitvinden. Terwijl ik op zoek ging naar die waarheid of leugen dan wel. Herinnerde ik mij dat ik toen bewust hier geplaatst was. Met alles wat ik nodig had om te ontdekken en leren. Ik kon overal naar toe gaan en bewijzen vinden van de almachtige kracht. Zonder het een naam te hoeven geven. Ik heb mij nooit hoeven aansluiten bij een gevestigde religie om de kracht van de wereld te zien.
Of ik nu het nu geloofde of niet, de bomen stonden, het gras groeide, de zon straalde en de regen bleef komen om het proces gaande en in leven te houden. Overal zag ik de kracht van wat was. En wat zo had moeten zijn. Dagelijks nieuw leven en dagelijks de goede oude dood die insloeg. Alsof het karma was die energieën uitwisselde van het ene voertuig naar het andere. Ik keek dat alles aan en zag dat het goed was. Het had geen naam of verering nodig. Geen boek of een standbeeld. Je hoeft alleen maar in leven te zijn om dit alles te mogen aanschouwen.
Het geluid van het vogelgezang in de ochtend is er voor degenen die willen horen welke muziek de aarde draait. Het spektakel van de zonsopkomst is er voor degenen die willen genieten van dat uitzicht. Aan het einde van de dag draait de zon weer een mooie show bij ondergang. Het is een show van grootse entertainment en een beetje de wet van de sterkste, als je naar het dierenrijk kijk. Waar alleen de zwakkere lammetjes en ouderen dieren worden opgepeuzeld.
Maar dat alles zei niets over mij of wel? Dit alles kan onmogelijk iets met mijn bestaan te maken hebben. Het zegt niets over mijn leven of aanstaande dood. Geeft niet aan waarom ik in een onbekend lijf in een onbekend land geboren ben. Ik was wel erg ver van de bron vandaan gebracht om mijn weg terug naar huis te kunnen vinden.
Ben ik hier achtergelaten met instructies die ik vergeten was. Die ik mij weer moest herinneren om überhaupt mijn pad te vinden en hem vervolgens te bewandelen? Wie moet ik bedanken voor het feit dat ik er ben. Voor het gegeven dat ik al zo vaak mijn leven gered hebt zien worden. Wie moet ik verwijten? Dat het zo vaak zo mis is gegaan. Wie gaf mij het recht van leven, terwijl ik hier nu als vleesgeworden er elke dag weer om moet vechten. En wat is er gebeurd met mijn geboorterecht en recht om te ademen, te eten en te zijn. Wie heeft mijn leven zo opgevuld met agenda’s en scholen en kaders en regels? Waar komt al die woede vandaan die de mens heerst. Die ervoor zorgt dat ik anders bekeken wordt dan de anderen?
De bron kan het niet geweest zijn. Want het is diezelfde bron die ons in alle vormen en maten hier op aarde geplaatst heeft, of niet en waarom zou die dan onderscheid willen maken. Waarom zou deze in hemelsnaam willen dat wij elkaar pijn doen in plaats van lief te hebben. Waarom zijn er zoveel verschillende verhalen die allemaal beweren de bron en dus de waarheid te hebben gevonden terwijl hetgeen er te lezen valt over die bronnen zoveel tegenstrijdigheden bevatten met onze eigen natuur opdat ik vol ongeloof naar dit alles moet kijken.
Ben ik hier gebracht om observaties te maken en deze op schrift terug vertalen naar de energie die mij gestuurd heeft? Wordt er met mij meegelezen. Is alles wat ik bepaal, bedenk en besef van waarde zodra ik het op papier zet. Wordt het dan ook een bron. Een bron van de informatie die ik verzameld heb en in woorden heb weten uit te lijnen en te vertalen in karakters die bij de mensheid bekend zijn. Ben ik een schrijver, dichter en een leraar van het heelal die tussentijds ook fouten opmerkt, linken ziet en verbanden legt die niemand eerder had bedacht of misschien gewoon weer zijn vergeten. Ben ik hier om te herinneren of om jullie te helpen inzien wat er miste. Wat er niet gezien werd. Waarover er niet geschreven werd. Of hoe met dat ene lidwoord een verband kon worden gemaakt zodat het antwoord weer beter en zichtbaar werd.
Misschien weet ik alle antwoorden al maar is het niet aan mij om ze te weerleggen. Misschien heb ik het talent gekregen voor het schrijven en het bedenken van en gaat mijn pad gewoon niet verder. Misschien is alles wat ik extra heb een extra talent geboren uit de basisprincipes die ik mee heb gekregen. Ik kreeg ze vanuit mezelf. Heb er niemand om hoeven vragen al was het mijn geboorterecht om lief te hebben en iemand te hebben. Een ander zijn geliefde te zijn. Al was het mijn recht om een aai over mijn bolletje te verdienen maar kwam mijn moeder nooit zo ver. Aan het einde van de dag maakt het niet uit of ik mijn vader ken en of ik een gewenste was. Ik besta. Wat mijn cultuur of kleur ook ik is, ik besta. Hoe weinig of hoeveel ik heb te geven, ik besta. Ik leef hem. Ik beleef hem.
Misschien ben ik geboren met zoveel liefde dat er er geen ruimte was voor meer. Werd ik zo geboren in een omgeving die meer haat met zich meedroeg dan dat het kinderen rijk was. Misschien diende ik als voorbeeld. Een voorbeeld van hoe liefde geboren niet kapot te krijgen is. Ongeacht het aantal uren dat ik alleen heb gezeten met het gezelschap van mijn tranen, we huilden samen om de wereld terwijl onze eigen wereld op de grens van instorten lag. Ik heb altijd mijn liefde streng bewaakt maar heb het altijd vergeven. Ik kon weinig met woede. Ik kon weinig met ondankbaarheid. En ik was ook geen uitblinker in het toedienen van wraak.
Al die zware emoties die in mijn lichaam aanwezig waren om mij te waarschuwen van het kwaad welke mij dagelijks werd aangedaan. Ik bestreed ze met mijn glimlach en schreef ze naar de verdommenis met de pijn in mijn pen. Ik heb alle woede en bijbehorende herinneringen daaraan weggeschreven en ben verder gelopen met de enige conclusie die ik kon trekken;
Ik ben.
Ik ben.
Ik ben.
Ik ben met liefde geboren en zal ook zo vergaan, met liefde. De bron is in mij aanwezig,
ik voel het. De afstand kan niet verder liggen dan de hartslag die mijn hart doet werken. Niet verder dan het mijn adem kost om mijn longen te bereiken. Het is aanwezig in elk moment van zelfbesef dat ik bezit. Ik heb geen boeken nodig om in mijzelf te geloven. Om te geloven dat ik er mag zijn en gemaakt ben voor een reden. En ik geloof dit echt. Mensen maken nu eenmaal fouten en van diezelfde fouten ontstaan er soms prachtige dingen. En wellicht, wellicht ben ik er ook zo een.
Ik ben geen Godsdienstig kind maar ik geloof wel heilig in mezelf. En zolang ik die bron niet vindt. Ik was dan ook nooit een Godsdienstig kind. Ik heb altijd nog mijzelf.
Neusa Gomes
