Angst voelen is de emotie waar ik het meest bang voor ben. Het tast mijn eigen denkwijze op de meest ongepaste manier aan dat ik er liever voor waak. Ik wil juist zonder te waken voor ‘mogelijk kwaad’ of de waarschuwingen van derden deze wijde wereld en al haar karakters juist leren kennen.
Side note: Het woord ‘Waarschuwen’ vind ik een vreemd woord. Ik lees er namelijk in dat men -schuwt voor de waarheid- uit angst of andere beweegredenen. Maar hoe vaak viel het mee achteraf bij elke en iedere waarschuwing? We gingen niet altijd op onze bek wanneer onze moeders angstig toeriepen uit te kijken voor mogelijke ongelukken.
Natuurlijk kunnen dingen soms tegenvallen, gelukkig valt dit vaak mee.
Als ik nu kijk naar de mens als geheel, wat ik best vaak doe, en zie wat er van ons geworden is en waar wij op weg zijn naartoe te gaan, roept mijn oerkracht om verandering en geloof ik steeds meer dat de mens niet eens echt meer in zichzelf geloofd. Wij zijn het respect voor onszelf en elkaar kwijt. Al helemaal na alle realiteitsseries waarin een ieder zich privé zich openlijk kan mengen in andermans leven. Boeit het ons wie van de tv sterren vreemd zijn gegaan. Of wie van hen nu weer gaat scheiden, wie tweet of niet tweet, kinderen maken, wie er gaat joggen of een nieuwe trend set die allang bestond; knipoog naar culturele diefstal. (Apropriatie is zo’n deftig woord en niet zo proper ook) Of wie er een monstercontract is kwijtgeraakt na het maken van een controversiële opmerking.
Desalniettemin moet onze eigen privacy beveiligd zijn. Onze verzekeringsmaatschappijen mogen niet weten wat we uitspoken. Onze werkgevers gaan te vér wanneer zij ook maar een blik durven te werpen op onze sociale media profielen anders dan de geallieerde werk -en netwerksites.
Onze scholen leren ons niets anders dan een figurant te zijn in de nieuwste Block Buster Movies van onze werkgevers, lees eigenaars. Want alle burgers zijn in feite bedrijven in dienst van de regering die de echte BV’s beschermen tegen het kwaad dat het volk is.
Niemand word speciaal gemaakt, niemand is echt bijzonder hier. Op de basisscholen leren de kinderen totaal niets over henzelf, worden ze emotioneel aan hun lot overgelaten en bij drukte volgespoten met kalmerende middelen om maar mee te kunnen met het ‘normaal’. Wie zij zijn en wat ze kunnen en wat zij zelf later willen kunnen betekenen voor deze wereld boeit niet echt. Nu nog steeds worden we afgerekend op het feit hoe wij industrieel van belang zijn en omgebouwd kunnen worden tot de oude fabriekswerkers van toen die destijds vaste posities aangingen voor hetzelfde loon voor 30-40 jaar zonder vooruitgang of opbouw van eigen rijkdom. Daarna om als vervangbaar uit dienst te treden en tot aan je einde achter de geraniums mag gaan zitten. Dit alles natuurlijk met drie keer per week een warme verse maaltijd. Afgetopt met 2 toiletbezoeken per dag en als kers op de taart maximaal 1 keer per week het *** luxe gebruik van de badkamer omdat er niemand over is om voor jou te zorgen.
De regering heeft immers wat beters te doen dan jou aan je bitter zoete einde te helpen. Ondanks alle mooie maar loze beloftes die gedaan zijn om ervoor te zorgen dat je op hen zou stemmen toch?
We worden bang gemaakt en bang gehouden. En een angstig volk is te schuw om actie te ondernemen. We krijgen steeds vaker te horen pak wat je pakken kunt want er is geen hoop meer voor morgen. Dit terwijl de dagelijkse bezoeken van de zon en de garantie dat er morgen weer een dag is, dat het leven gewoon doorgaat ondanks het grote verlies van de levens vandaag. Wat wij vandaag doen boeit de morgen niet. Deze komt ongeacht als klokwerk maar dan betrouwbaar.
Vroeger durfde men de mentale en fysieke strijd met de toekomst wel aan. Maar nu we er bijna zijn lijkt het alsof we ons terug willen trekken van onze eigen genomen keuzes en vooruitgang. Alles lijkt ineens zo groot en zo veel. Alle technologie gaat te snel, de verbroedering van de mens gaat te hard. En stiekem willen we niet echt met elkaar. Want als de wereld samenkomt en samensmelt en we onze culturele diversiteit kwijt raken; wat als we dan pas inzien dat we geen verschillen meer hebben? Gaan we dan weer op zoek naar diversiteit om weer te kunnen verwijten?
Zoals nu, zoals er maar een menselijk ras bestaat in al haar diversiteit zoals er verschillende kleuren bestaan. We gaan nu toch al op zoek naar wat er anders dan de norm is. Wie bepaald de norm?
Voor een wereld die moeite heeft zichzelf echt te leren kennen. Zijn we veel te vaak bezig met onze uiterlijke kenmerken. Het visuele deel van ons dat tegen de schijnwerpers aan word gehouden die de ‘norm’ behelst en aan de hand daarvan bepaald of het klopt of niet.
Want beter klopt het! Zo niet wees dan bereid om alle ellende die deze wereld te bieden heeft als directe gevolg van jouw oorzaak en oorsprong aangereikt te krijgen. Ja! Want jij praat, lijkt, denkt en loopt anders. Kan niet anders dan dat alles aan jou te wijten valt! Als jij niet klopt met de norm weet dan dat jij de reden bent dat anderen bang zijn. Jij veroorzaakt namelijk dit verschil.
Mens, we gebruiken zelfs religie om aan te tonen dat je wel echt lef moet hebben om tegen het woord van “……” (*) in te gaan en je eigen wil, pardon, je eigen weg te kiezen. Dit soort kwaliteiten maken je echt een ‘uit de kast’, ‘lagere kast’ of zelfs een ‘middelmatige kast’ als mens. Dit maakt ons bang. (*vul hier de naam in van jouw almachtige waarheid)
Ik wil niet bang zijn. Ik wil de wereld juist ontdekken zonder haar te koloniseren of klonen. Ik wil geloven in de wereld zonder haar te verhullen in religie of haar vast te moeten houden in een absolute wetenschap. Ik wil haar kunnen vasthouden zonder verplichtingen of restricties. Ik wil met haar kunnen bouwen zonder haar op te kopen, slopen of haar te verdelen. Ik wil van haar kunnen genieten en niet al haar talen hoeven te spreken of voor haar te vertalen. Ik wil haar geschiedenis leren kennen zonder deze toe te eigenen of te herschrijven tot ongeloofwaardige mythes en sagen. Ik wil kunnen genieten van deze wereld alsof ze van niemand is en tegelijkertijd verzorgt word door iedereen.
In mijn optiek zijn grenzen beperkingen, is het kapitalistisch dat er landeigenaren bestaan maar niemand recht heeft op een stukje grond om van te kunnen leven tenzij het een commercieel oog(st)punt bezit. Denk aan dit alles wanneer je gaat stemmen en zorg ervoor dat je straks niet met tien messen in je rug achte de plantjes gaat zitten na alle jaren trouwe dienst.
We kunnen alleen maar leven in een droomwereld wanneer onze leiders inzien dat ze juist een onbevreesd volk kunnen hebben wat durft te dromen en ons dan zonder angst de toekomst in te laten gaan. Om te ontdekken en te ervaren. Om met onze verschillen elkaar en onszelf beter te leren kennen.
Laat diegenen die zich willen inzetten dat doen en maak ze los van de gevangenissen die het leven nu biedt. Alle zogenaamde tekorten die er niet zijn. (Er is genoeg er word alleen niet correct uitgedeeld) We geven globaal trilllllljoenen weg aan oorlogen om elkaar om het leven te brengen bang voor het nieuwe leven dat hier gebracht word maar alleen als stereotyperend herkend word. Dit valt niet onder de norm en dus buiten de boot van normaal.
Laat mij maar een soldaat zijn in een oorlog die bomen plant in plaats van bommen plaatst. Lees ik liever het verhaal van de mens dan de verborgen clausules met de kleine letters die dienen als zichtbare waarschuwing! Laat mij alle mogelijkheden ontdekken om de wereld beter te maken zonder dat er een patent bestaat van eigenaarschap van een hogere orde die ik moet dienen maar mij net herkent en erkent als mens.
Angst is niet mijn jasje. het heeft mij nooit gestaan of lekker gepast. Ik roep liever “Wereld! Hier ben ik! Ik kom eraan!”
Het is ook veel spannender om dingen te durven dan ze te laten!
