De meest spannende tijden zijn aangebroken, de hardste en de mooiste tijden
De ruis wordt steeds luider, de druppels stromen sneller. De dooi zet in en de mist trekt langzaam maar zeker op. Het zicht word er beter op.
Des te harder ik mijzelf inspan des te dichterbij het komt. Ja, zelfs ik moet nog iedere en elke dag mijzelf die toestemming geven om het te maken. Om iets moois te kunnen maken van alles wat ik tot nu toe vanuit het Universum heb mogen ontvangen.
Ik zeg niet dat het makkelijk is. Acceptatie van het zelf is al zwaar genoeg. Maar nu blijkt dat wij allen nog steeds in deze wereld geaccepteerd moeten worden. Alsof we iets ‘Buitenaards’ zijn. Zo stereotyperend, zucht. We zijn gewoon van buiten af gekomen, uit andere landen. Zoals het al decennia lang deze wereld vergaat. We gaan op zoek naar elders, beters, zoeken iets mooiers. Iets stevigs om aan vast te kunnen houden en sterk genoeg om op te kunnen bouwen.
Mijn ouders zagen ook dat mooie. Die kansen die in andere landen niet zo mooi lagen opgestapeld. De toekomst lag voor het oprapen. Ze hoefden toen alleen maar mee te helpen met het opbouwen. Opbouwen van een land welke tot voor kort nog in puin lag. Tranen vloeien me gewoon uit de ogen omdat ik het zo oneerlijk vind. Dat diezelfde mensen die naast degenen die er al waren, klaar stonden om te werken, om te bouwen. Omdat ook zij de potentie zagen van wat het zou kunnen worden.
Kaapverdianen zijn geboren zeevaarders. Welke stad beter dan om in aan te meren, de olie van de kades af te smeren en samen te vloeien aan land. Er is afgebroken, weer opgebouwd en gerenoveerd. Verbeterd. Culturen smolten tezamen om een mooie havenstad te kunnen maken. En dat is precies wat er gebeurde.
Wie komt er nu op het idee dat allen die zijn gekomen alleen zijn gekomen om te halen? Om weg te nemen van. Om weer alles af te breken wat onze ouders met eigen hand hebben helpen opbouwen. Naast de normen en waarden hebben ook wij geleerd om van dit land te houden ondanks haar nare geschiedenis met ons. Wij hebben het haar nooit zo kwalijk genomen dat wij het niet meer durfden haar in de ogen aan te kijken. We keken juist op en naar haar uit.
Met gestrekte handen om haar te helpen opbouwen nadat haar hart was verwoest.
-Boden wij haar onze harten en kinderen aan. Wij zijn gebleven en staken al het geld wat we van haar kregen weer in haar.
Wie durft nu te vertellen dat wij ‘hier niet thuis zijn’? Dat nadat we samen de fundering hadden gelegd en alles tot nieuwere hoogtes hebben getild, haar honger gestild en haar straten weer gelach gegeven. Brachten wij onze zon niet mee en niet alleen onze zondes? Brachten wij onze criminelen niet mee maar ook onze afgestudeerde studenten? Brachten wij onze onwetendheid niet mee tezamen met onze wil om te leren en te leren vergeten?
Ik zie een land wat heeft geleerd om verwijten te uitten in plaats van toe te geven dat ze het zelf hebben verprutst. Wie geloofde er in de buitenlandse banken en hun systemen? Wie boort er olie elders en smeert overal de boel aan met rotzooi voor de aarde? Wie namen de nazi’s in vertrouwen en gingen toen vervolgens over tot het verraad van de eigen buur en buurt-landen?
Wie heeft er nu echt schuld aan de handen? We zijn zo goed geworden in het verwijten van het volk zonder te willen kijken naar de klakkeloze wijze waarop onze leiders omgaan met al die macht en controle. Het gaat maar door en het einde is nog lang niet in zicht.
Tot die tijd ga ik door en probeer, zoals ik het heb afgekeken van mijn ouders, elke dag voor mezelf te kiezen, maar ook voor het land waar ik geboren ben. Ik ben hier om op te bouwen, nimmer om af te breken.
Nederland ik hou van jou en ook al zie je me soms niet staan. En pop ik op tussen de steekproeven die stereotypes aanhouden als ik, op de vliegvelden wanneer ik denk veilig thuis te zijn geland. Ook al val ik pas op in de winkels wanneer de beveiliging mij aanmerkt als potentiële dief. Ondanks al die dagelijkse bewijzen aan jouw dat ik je niets kwaads toewens, hou ik van je. Ik zie je bij de kassa 😉
Als je Life coaching nodig hebt om al je drama inzichtelijk te maken, geef me maar een belletje. Ik ben je graag van dienst.
Grondwettig en onvoorwaardelijk de jouwe,
Neusa Gomes
“I am not just a sheep”
