Deze hele afgelopen week, inclusief het weekend was best intensief.
Als schrijf coach ofwel docent woordkunst ontmoet ik de meest interessante jongeren en jong volwassenen. Ik die de eer heb om hen al mijn geleerde kennis aan over te dragen. Ik die aan het einde van de dag gewoon ook een van hen was. Heb mee moeten maken wat zij nu mee maken. En heb dingen moeten doorstaan die hen nu vandaag een blok aan het been zijn. Zaken die ik heb overleefd, onderwerpen waaraan ik mij destijds aan heb gesneden, de littekens inmiddels geheeld, lezen nu als een spiekbriefje af. En geef hun de kennis van dat teken zodat ze erin de toekomst beter voor zullen waken.
Natuurlijk geef ik gewoon les op mijn eigen ongewone manier. Maar ik sta daar als docent voor de klas. Streng de scheidingslijn bewakend tussen respect en wederzijdse waardering. Ik sta daar om ze te vertellen dat zij ook gehoord mogen worden. Dat hun stem van waarde is. Dat ze recht van spreken hebben. Dat ook zij er mogen zijn. Net zoals dat ik er ben. Voor sommige is dit vanzelfsprekend, er te mogen zijn. Maar dit gegeven werkt niet voor iedereen zo. Het is niet niet voor iedereen weggelegd, althans dit word vaak gedacht.
Omgaan met je emoties, daarmee moeten dealen. En het gevoel te moeten beschrijven is zo makkelijk nog niet. Je moet ver en diep naar binnen toe vissen om het eruit te krijgen. Soms weet diegene zelf de weg naar binnen niet eens te vinden. Ze waren er bang voor. Bang om naar zichzelf te kijken en te zien wie daar achter de magische deur stond. Ja, voor sommigen is dit eng. Hebben zichzelf nog nooit zo gezien. Hebben die weg nooit bewandeld. Schuwden voor zichzelf en wat er van binnen broeide. Ze wisten niet dat het een mooi iets was. Dat er achter al die rook en gordijnen gewoon een echtere versie van zichzelf bestond. Een die niet zit te wachten op wat anderen denken en het gewoon doet. Een die niet bang is om te falen maar het gewoon eerst probeert en anders nog een poging waagt. Dat er van binnen een ziel is met de wil om te leven, te doen en te genieten.
Er is ruimte om te groeien, naar binnen toe en weer terug naar buiten. Er is ruimte voor jouw aanwezigheid hier op deze aarde. Er is ruimte voor iedereen, zelfs degenen die te bang zijn om ook maar een stukje voor zichzelf toe te kennen. We hebben allemaal wel een pas op de plaats gemaakt. Maar is het vandaag niet gewoon die dag om jezelf dat recht van bestaan te geven. De toestemming om ook gewoon te doen en te bestaan in je volste recht van zijn.
Jij mag ook, jij kan ook, niet hierna pas maar gewoon nu. Kom en gun jezelf dat bestaan. Je bent er nu toch al en kunt er net zo goed het allerbeste ervan proberen te maken. En als het met wat moeite gepaard gaat? Des te beter, dan leer je meteen om te gaan met een uitdaging, een die jij zeker aankunt.
Ik heb ze gezien hoor, en ik was blij ze te mogen verwelkomen. Verwelkom jezelf eerst en geniet van wie en wat jij bent. De betekenis van jou is van waarde. En laat niemand jou ooit vertellen dat het niet zo is. Alleen jij kunt jezelf toestemming geven. Alleen jij hebt die kracht van zelf, van binnen.
Neusa Gomes
Schrijf Coach
