Ze heet Hoop
Schermlaan
Haar kindertijd was vanaf dag 1 klote. Haar geboortedag was al een gevaar op zichzelf. Geboren met wat aandoeningen en een verlengde incubatietijd kwam ze 3 weken te laat aan. Voor zowel moeder als kind was er gevaar. De dokters vroegen haar vader wie te redden in het geval dat het verergeren zou. Hij koos voor de moeder en had de hoop opgegeven op het kind.
Er liepen al twee dochters rond, een in portugal en een thuis in Rotterdam, een derde zou mijn vader niet als zeeman aankunnen. Moeders was immigrant, net een jaar in het land. Vader was vaak weg van zee. Het gezin lag al in scherven voor haar komst.
lusthofstraat
Geen eigen woning maakte dit niet veel gemakkelijker. Maar er was Hoop en ze kwam er toch. Met moeite, zonder liefde ontvangen maar ze kwam er. Ze was er. Het verschil in kleur bracht haar weinig goeds. Haar oudere zus wat lichter getint kreeg alle aandacht van beide. Nadat we in huis waren genomen door Ome Willem kreeg ik er een externe vader bij. De eerste die mij zag staan en mij belangrijk vond. In 83’ vonden we hem dood op zijn bed, hij was die nacht bezweken aan iets. Nadat politieagenten zijn slaapkamerdeur met een koevoet moesten openen zag ik hem liggen. Ik was nog geen 4 jaar toen. Moeder inmiddels weer hoogzwanger schoot in de weeën. Diezelfde avond zijn we verhuist. Er was blijkbaar al een nieuwe woning beschikbaar. Nog een dag later werd mijn een na jongste zusje geboren. Een week van ellende, verandering en pijn. Zonder troost en uitleg.
Vlinderstraat
De druk werd hoog en kregen we er babysitters bij. Geen ervaren vrouwen maar vieze oude mannetjes die in ruil voor geld met ons mochten spelen. Mama wist dit en het kon haar niet zoveel schelen denk ik. Er waren jaren van misbruik, alcohol, slaag en kindermisbruik vooral als mijn vader op zee was. Toen kwam na een jaar mijn echte oudere zus bij ons wonen. Achtergelaten in lissabon bij oma. Mijn moeder had wel beters te doen door met zwangere buik een huwelijk te ontvluchten en mijn vader te volgen naar nederland in 76. Op zijn beurt had hij daar een broertje gemaakt een die ik nooit zou zien tot mijn 14de maar wel regelmatig door mijn zus en vader werden bezocht. Ik had de verkeerde kleur. En mocht nooit mee met haar. Het nieuwe zusje was ook van die kleur en kreeg ook alle aandacht. De aandacht die ik kreeg was beperkt tot de wekelijkse bezoeken aan het sophia kinderziekenhuis om mijn geboren gebreken onder controle te houden. bloedarmoede, mijn huid was allergisch voor zeep, mijn linkervoet stond scheef en had een lui linkeroog. In ‘86 stopte mijn moeder met al dat gedoe. Ik was het blijkbaar niet waard om voor te zorgen. Dus ging ik tot ‘99 zonder controles door het leven.
Ondanks alles was ik een stille, ik zei niks en vroeg nooit ‘waarom’ ik observeerde gewoon.
Ik was verdrietig maar werd nooit gevraagd waarom. Toen mijn oudste zus naar nederland werd gehaald stopte de misbruik. We hadden een nieuwe babysitter. Langzaam aan verdwenen de vieze oude mannetjes. Ik ging alleen maar om met mijn ene zus die andere was te oud en ik moest heel erg aan haar aanwezigheid wennen ondanks dat ze achteraf veel meer voor ons betekende dan dat.
Honingbijstraat
School was geen fijne plek, ik vond het saai en leerde niks. Maar thuis achter de tv leerde ik de wereld kennen en leerde ik zo ook een nieuwe taal. Het engels welke ik vloeiend sprak op mijn zesde jaar. Ik werd gepest omdat ik dikker was geworden en werd zo bestempeld als lelijk. Zelf maakte ik me daar weinig zorgen om een ieder die wat te zeggen had trapte ik met mijn harde woorden naar de sodemieter. Ik was scherp en vlot en mijn vocabulaire was van die stand dat niemand het ooit kon winnen in een discussie van mij. Er werd alleen gewonnen als het om geweld ging want ik sloeg nooit terug. Ik wist dat het pijn deed en kon anderen dat niet aandoen. Dus bleef ik klappen vangen. Moeder schreef briefjes vd gymleraar als er weer teveel strepen zichtbaar waren van de riem op onze benen. Dan hoefde we nooit mee te doen met gym. Zo verborg mijn moeder de pakken slaag die we kregen voor de buitenwereld. Ik had toen weinig vriendinnetjes of vriendjes mijn zus die de buurt tiran uithing voorkwam dat mensen bij mij in de buurt kwamen. Pas toen zij van school ging werd het beter. Ik moest toen wel voor mezelf opkomen maar mensen zagen mij een keer staan.
In een jaar tijd verloor ik mijn beste klasgenootje vriendinnetje aan een auto ongeluk bij terugkeer van de schoolvakantie. Was mijn buurjongen waar ik al 2 jaartjes verkering mee had plots verdwenen. 19 jaar later vond ik hem terug. Ze moesten onderduiken van een kwaad vriendje van hun moeder en zijn midden in de nacht verhuist naar zweden. Al die tijd heb ik nooit geweten wat er mis was, waar ze heen waren en na enkele jaren zelfs of ze nog leefden of niet. Mijn neefje verdronk in het kralingse plas bij gebrek aan een zwemdiploma, hij had het verbod van mijn tante aan zijn laars gelapt en was met vriendjes mee gegaan. Wat hem uiteindelijk zijn leven kostte. Er speelde toen zoveel dat ik alleen de momenten van grootse impact opschrijf nu. Oh ja en een juf die mij klassikaal te kak zette omdat ikzelf mijn naam verkeerd om had geschreven.
Nuesa ipv Neusa. Zij vond dat zo een erge misdrijf dat ze alles deed om ervoor te zorgen dat ik goed vernederd werd, meegesleurd uit mijn klas om aan de kleuters te laten zien hoe ik mijn eigen naam moest schrijven. Ik bleek op een s.o. Mijn naam per ongeluk verkeerd te hebben geschreven maar ze kon blijkbaar het verband niet leggen tussen die ene onschuldige kleine actie en de drama waar ik mee te kampen had thuis. Ach Ja dan moet je je wel interesseren in een kind van 8 voor je zover komt. Kortom de basisschool was ook klote, na het krijgen van een LBO advies ben ik dat op eigen houtje gaan aanvechten en kon ik uiteindelijk toch terecht op een Mavo waar ik alleen in de eerste klas ben blijven zitten en vervolgens alleen nog luisterde en observeerde. Ik schreef niets op. Uiteindelijk ben ik elk jaar overgegaan, ook nooit blijven zitten op de basisschool trouwens. En heb ik 95 mijn mavo diploma gehaald, waarbij ik een speciale toespraak kreeg van de directeur die zich dat telefoontje toen nog kon herinneren. Hij was trots op mij. Mijn ouders hebben die speech nooit gehoord want ze hadden wel wat beters te doen dan te komen opdagen op mijn diploma uitreiking. Bij de anderen zij ze trouwens wel geweest.mijn ouder waren geschreiden toen en binnen een jaar trouwde mijn moeder opnieuw.
Vredehofstraat
Dit leidde uiteindelijk tot het opruimen van haar kroost mijn zus en ik werden een jaar na elkaar op straat gegooid. De een vanwege een ruzie met stiefvader en ik. Mijn kamer werd aan de nieuwe baby vergeven. Ik werkte al, had mijn diploma op zak en deed mijn best te overleven maar dat bleek onvoldoende.
Mijn een na jongste zusje was zwanger op haar twaalfde en mijn een na oudste zus kreeg haar eerste psychose van haar drugsmisbruik. Mijn oudste zus in in die tussentijd zelf maar weggegaan en keek enkele jaren niet meer naar ons om. Ik werd ineens de oudste en dacht dan zorg ik wel voor mijn zusje maar omdat mijn stiefvader het te goed met mij kon vinden werd ik ook maar vd zekerheid vervangen.
Ik moest stoppen met mijn opleiding in ‘96 aan het albeda collega al naar 3 maanden omdat moeder het schoolgeld niet wilde betalen. Zo begon ik op mijn 18de al aan mijn carrière zonder enige werkervaring of scholing. 45 baantjes later heb ik nog steeds het gevoel dat ik niet genoeg ben of slim genoeg ben om wat dan ook te bereiken. Ik overleef gewoon en ben nooit echt aan leven toegekomen. Omdat ik best vaak ziek werd of in ziekenhuizen werd opgenomen werden mijn contracten niet verlengd of hernieuwd. Niemand zit te wachten op een medewerker waar ze niet op kunnen bouwen. Hoezeer ik ook wilde werkte mijn lichaam niet mee. En zat ik gevangen in mijn eigen gebrekkige lijf.
Rodenrijselaan, Bas jungeriusstraat,Hofplein, Rochussenstraat, Boomgaardstraat, Pleinweg, Pootstraat en meer.
Ikzelf was er voor mij en ik zelf was de belangrijke schakel. Ik leerde compassie en liefde van mijn tantes en kreeg van hun de vervangende moederliefde die ik thuis nooit gekend had. Ik heb altijd alles zelf gedaan. Leren wassen, koken en voor mezelf zorgen want er was niemand anders die de moeite nam dit te doen. Normen en waarden leerde ik van de oprah winfrey show die elke middag klaar stond om mij met wijze lessen te vullen terwijl ik thuis alleen maar ellende over mij heen kreeg.
Relaties heb ik nooit goed kunnen onderhouden, nooit geleerd om van een man te houden noch het vertrouwen in een vrouw. Iedereen heeft me wel eens vernederd gebruikt misbruikt en de vriendinnetjes die ik later kreeg die jaloers waren op mijn relatie met mijn jeugdliefde zorgde er ook voor dat dat een stop kreeg, ik vertrouwde niemand meer en op latere leeftijd besloten dat ik geen vriendinnetjes nodig had die mij alleen maar wilde breken. Omdat ik voor mezelf zorgde heb ik moeite met het vertrouwen op mannen, de afwezigheid van mijn eigen vader heeft daar ook een grote rol in gespeeld. Heb daar veel moeite mee nu nog. Ondank dit alles heb ik altijd wel liefde ervaren, omdat ik bedacht als God mij de moeite waard vond om mij te maken en een leven te gunnen dan houd ik van mezelf namens hem, met hoop dat morgen altijd wel beter zou zijn of dat ik dan de kans had alles opnieuw te doen hield mij staande. Het feit dat ik op jonge leeftijd al mijn gevoelens en emoties op papier kon zetten en beschrijven was mijn levenslijn. Zolang ik schreef leefde ik nog en had ik bestaansrecht. Als ik schreef was ome willem nog bij me. En zolang ik schreef kon ik die liefde die ik van hem kreeg, al was het maar voor een jaar, weer herbeleven. Maar de pijn van het verlies werd jaar op jaar steeds ondragelijker. Hoe ouder ik werd hoe meer ik hem ben gaan missen. Ondanks dat hij niet in leven was is hij wel een van de belangrijkste mensen geweest die mijn leven toen kort heeft mogen beïnvloeden en een blijvende positieve draai heeft gegegeven.
Ik heb veel jaloerse vriendjes gehad en nog meer jaloerse vriendinnen die mij het daglicht niet in de ogen gunde terwijl ik niets bijzonders deed om op te vallen ik was er gewoon. Maar zelfs dat was voor sommigen al teveel. Iedereen was met met externe ik bezig terwijl ik vast zat aan de binnenkant en mij de buitenkant gestolen kon worden. Complimenten op mijn uiterlijk werd ik eerder boos van dan dat ik het aannam als iets positiefs. Dit kan te maken hebben met het feit dat ik mijn 12de jaar ook nog eens ben aangerand door een groep van 16 jongens, die mij uiteindelijk voor de portiek ingang van mijn moeders woning hadden belaagd nadat ze mij al een 20 min aan het achtervolgen waren. Gelukkig woonde de broer van mijn vader op de begane grond in de honingbijstraat en kwam door het rumoer buiten kijken wat er gaande was. Daar trof hij mij aan met mijn rug naar de deur en een horde jongens die mij op alle mogelijke wijze probeerden te betasten. Gelukkig kon hij ze wegjagen en rende ik in paniek en gillend naar boven. Mijn moeder, na het luisteren van mijn verhaal zei toen, had je maar op tijd thuis geweest dan was dit niet gebeurt. Ik was maar 10 min. Te laat omdat ik bezig was om van die jongens af te komen wat niet mocht baten. Lekker veel troost en compassie weer.
Schietbaanstraat
Eindelijk na van kamer naar kamer te zijn verhuisd en zo nu en dan bij vriendinnen op de bank en zelfs een poging samen te wonen met mijn zus kreeg ik mijn eerste echte huurwoning. Ik heb in die tijd eindelijk mijn rust gekend, alhoewel het sinds ik uit huis was lastig werd om te aarden. Ik miste mijn familie, ook al waren ze verrot waren ze van mij. Ik begon mezelf steeds meer af te zonderen en stortte mij in het werk. Ik deed vanalles en nog wat toen en kon mijn ding pas vinden toen ik werd aangenomen bij de jongeren organisatie cabo. Dat waren mijn golden years alhoewel ik me er nu nog weinig van kan herinneren daar ik continue stoned was. Maar ik deed mijn werk als de beste, draaide dodemans uren van maandag tot zondagavond. Werkte doordeweeks op kantoor en na werktijd kwamen de andere activiteiten, radioprogramma’s, talentenjachten organiseren. Redactie en camera werkzaamheden. Werd veel ingezet ook als vrijwilliger bij diverse events en werd zodoende ook nog eens presentatrice. Ik heb op veel podia gestaan om de acts aan elkaar te praten en dat ging me heel goed af. Ik was leadzangeres van enkele bandjes, schreef mijn eigen songteksten en was altijd buiten te vinden als ik maar aan het werk was. Ik had het zo druk dat zelfs de zondagen vol zaten, dan was ik de beheerder van het buurthuis de helling te schiemond en opende en sloot ik af. Daar stond ik dan als 21 jarige elke zondagochtend vanaf half 11 tot 2230 ‘s avonds, daar had ik de leiding over jongeren die maar 2 jaar jonger waren als ik. Maar ik was als een moeder voor ze en had heel snel hun respect zo heb ik veel kids vooruit kunnen helpen het enige dat het lang duurde voordat ik zelf klaar was voor zulke zorg. Ik gaf altijd maar aan anderen. Vond het zielig voor anderen maar niet voor mezelf helaas. Ik had nooit geleerd om met liefde en compassie naar jezelf te kijken en zolang ik bezig was met een ander bestond mijn eigen leed niet meer.
In deze periode begon ik ook zieker te worden mijn PDS kreeg grote vorm en alle stress die van binnen opgekropte begon te materialiseren. Mijn buik zette uit en ik leek soms wel zwanger. Later bleek, nadat mijn navel van binnenuit was losgeschoten van mijn buikvlies en de operatie die toen volgde dat er anderhalve liter vocht zit had opgehoopt rondom mijn darmen en ik wekenlang in verschrikkelijke pijn verkeerde, desondanks bleef ik gewoon werken en heb ik zelf de organisatie van een event in nighttown afgerond. Ik werd opgenomen en geopereerd. Dit ging zo jaar in jaar uit.. Opname hier, opname daar, opname hier en weer een opname daar.
Tegen de tijd dat ik 23 werd; weer het ziekenhuis ontslagen kreeg ik weer erge last ditmaal in mijn rechterzijde. Ik ging eerst nog twee weken op vakantie bij oma in lissabon omdat ik zwaar met mijn moeders gedrag en houding in mijn maag zat, hoe ironisch en kreeg daar het hele verhaal van de andere kant te horen. Ik werd er niet erg vrolijker van en de meeste vragen die ik had bleven onbeantwoord. Thuisgekomen was het raak. 5 dagen lang lag ik met immense pijn op bed kon bijna niet ademhalen en na mijn 2de wandeling naar de huisarts besloot de dokter toch maar dat ik naar het ziekenhuis toe moest, ze had me in die dagen daarvoor een paar keer met paracetamol naar huis gestuurd maar de pijn werd er niet minder op. Daar aangekomen bleek ik na wat controles al ruim een week met een longembolie rond te lopen. Daar schrok ik natuurlijk heel erg van. De gedachte dat ik in die week plots had kunnen komen te overlijden werd ineens heel echt.
De nalatigheid van het ziekenhuis die mij was vergeten meteen te injecteren met een bloedverdunner deed daar nog eens een schepje bovenop. De eerste nacht had ik overleefd toen bleek nadat de zuster mij kwam injecteren in mijn buik, die helemaal bleek trok als een spook. ‘Waar is je blauwe plek vroeg ze heel bang? Ik? Welke blauwe plek? Je had gister al na diagnose al een prik moeten hebben gehad maar ze zijn het dus vergeten, meteen snelde ze weg om overleg te plegen en gaf mij toen meteen een dubbele dosis. Ze kwam terug en zei ja we waren je bijna kwijt he. Ik schrok en wist niet goed wat te zeggen of doen,. Schreeuwen had geen zin daar ik mijn rechterlong niet kon vullen met zuurstof. Het ademen voelde alsof er een baksteen met pek en glas vast zat in mijn lijf. Het ene geluk dat ik een hele grote pijngrens had opgebouwd daar ik vanaf mijn 12de jaar 11 dagen op maand ongesteld werd en hevig bloedde en immense pijn mij al bekend was. Een ander was al lang bezweken dacht ik en bedacht toen, ondanks mijn ongeluk brengt het toch een beetje geluk. Ik leef tenminste nog.
Ik had toen al moeite met het stoppen met roken en met het blowen wilde ik al helemaal niet stoppen. Als ik blowde had ik tenminste even helemaal geen gevoel meer en de rest van de tijd kampte ik met mijn gebrekkige pijnlijke lijf. Wat de buitenkant laat zien is totaal niet hoe ik mij meestal van binnen voelde en daarnaast gaf de buitenkant alleen maar ellende, dan dacht ik weer aan alle onzin die mij was aangedaan. Het geweld het misbruik, de mishandelingen, de aanranding, ik leefde tussen lichaam en geest in en alleen met een j kon ik even zweven en me van beide losmaken. Ik wist maar een manier om van de pijn af te zijn en dat heb ik 23 jaar lang moeten volhouden. Tussen mijn 23ste en mijn dertigste jaar had ik gelukkig altijd wel een partner, dat wil zeggen was ik niet alleen maar of ik gelukkig was dat nou ook weer niet. Er was tenminste iemand in huis mocht het misgaan dat er 112 gebeld kon worden.
Ackersdijkstraat
Ik was net 5 maanden 30 en was net met mijn partner verhuisd naar een nieuwe woning, had een goede job bij Robeco en werkte mijn 40 uurtjes per week. Ik was een content mens dacht ik. Toen de man met de sikkel weer om de hoek kwam kijken. Op een maandag werd ik wakker, voelde me duizelig en beroerd en ben toch maar gaan werken, gelukkig maar achteraf.
Om half tien zag ik iets in mijn ooghoek iets zwaaide langs mijn toetsenbord, ik dacht een collega haalt een geintje uit, de vermogensadviseurs maakte soms een dolletje omdat ik best een strenge tante was toen, fouten tolereerde ik niet en ik was immers aangenomen om iedereen in het gareel te houden. Ik keek naar beneden en het was mijn eigen arm, helemaal van slag. Ik had geen controle meer en raakte kort daarna mijn spraak kwijt, de geplande MT vergadering werd afgelast en ik werd direct met een van de bedrijfswagens van een van de managers naar het ziekenhuis vervoerd. Ze wisten dat het goed fout was dus wachten op een ambulance midden in de stad zou te lang hebben geduurd. Zo belandde ik in het ziekenhuis. De echte aanval kwam toen pas later die avond. Ik rookte nog doodleuk een sigaretje en mijn arm viel na de eerste hij naar beneden. Samen met de sigaret.
Mijn spraak was al half weg en daar was nu helemaal niets van over. Daar zat ik dan in een rolstoel. Helemaal naar de klote. Mijn lichaam had zijn beste tijd gehad dacht ik en had opgegeven. Maar mijn brein was daar niet aan toe, ik kon het niet accepteren, wilde het niet accepteren. Ik had nog zoveel te doen en te geven. En ik vocht met alles wat ik had. Ik had toen ook geen fijne ziekenhuisopname, werd lastiggevallen, werd elke dag wel opnieuw naar een andere kamer verhuisd voor mijn eigen veiligheid, de ene kamer werd ik per abuis bij een racist geplaatst die de ochtend zichzelf vol scheet en zijn luier op mij probeerde te mikken. De andere kamer zat een oudere dame die s nachts na een toiletbezoek op mijn bed kwam zitten en vragen waarom ik in haar bed lag?? Toen werd ik weer verhuisd, en kwam ik op een kamer terecht met 3 andere zieke. Waarvan de man die overdag zijn vrouw en twee dochters op bezoek had. ‘S nachts aan mijn voeteneinde stond zichzelf af te trekken. Leuk is het niet als je niet kunt gillen, ik zocht als een idioot de knop en riep zo eom een verpleger. Die betreffend eman werd direct in quarantine gezet alleen en werd zo van de afdeling afgehaald. Ik besefte toen dat ik in zo een omgeving niet snel beter zou worden. En tevens moest elke dag mijn bezoek de schrik van hun leven krijgen omdat ze dachten dat ik was overleden. Iedere keer dat ik op een andere kamer zat liepen zij mijn oude kamer binnen en dachten dat ik het leven had gelaten terwijl ik in feite gewoon op een andere kamer zat. Mijn vriend raakte hierdoor helemaal gestresst want iemand ‘vergat hem doodleuk te vertellen dat ik weer eens verhuisd. Mijn ziekenhuis leven begon een beetje te lijken op mijn eigen leven waar mensen mij naar het leven stonden en keer op keer een verhuizing te moeten meemaken. Ik was het zat en ging nog harder vechten. Van teringjantje als enig woord welke ik goed kon uitspreken binnen 2 weken naar zelfstandig alles weer zelf kunnen doen. Ik was 2 weken lang wakker, geen slaapmiddel hielp dus liep ik rondjes over de gang s nachts om dan maar te oefenen. Na 3 weken zat ik thuis en binnen 2 maanden werkte ik weer op kantoor.
Ik hield uiteindelijk de relatie na 5 jaar niet meer vol. Ik voelde me incompetent als vrouw, werd maar niet zwanger. Was altijd ziek zwak en misselijk en gunde mijn partner een betere positieve toekomst dan met mij. Ik gaf hem op, gaf ons op. Gaf mezelf op. Ik verdiende niets bijzonders dacht ik. Daar ik niets bijzonders te bieden had dan mijn eigen leed. Mijn verleden was ook al geen moer en ik had nooit echt ee leuk verhaal te vertellen.
Zwaanshals
Ik sloot mezelf af de drie jaar daarna. En deed wat ik het beste kon. Blowen. Nadat ik in 2013 weer eens een keer mijn baan kwijt raakte nadat ik net een huis had gekocht werd ik helemaal doelloos, kreeg mijn eerste burnout, overspannen en kon nergens meer op vertrouwen. Ik was gedwongen mijn huis te verkopen daar mijn inkomen niet toereikend was en raakte toen pas in de schulden, de restschuld, de waardevermindering van mijn koophuis was nog een schepje erbovenop. Ik heb toen anderhalf jaar in de ziektewet gezeten en maakte vervolgen 21 maanden ww op. Gelukkig had ik een fors werkverleden opgebouwd wat dus eigenlijk mijn enige redding weer bleek.
Paradijslaan
Ik ging weer een nieuwe relatie aan in 2014 en kwam zo bij mijn nieuwe partner te wonen. Later bleek hij een narcist en maakte mij het leven nog zuurder dan dat ik ooit dacht dat het kon worden. Ik woonde enkele maanden samen met hem. En na 4 keer de politie te moeten hebben gebeld wegens huiselijk geweld moest ik in december van 2014 weer de politie bellen ditmaal met ambulance. 1 keer vocht ik terug en heb daar ook zwaar voor moeten boeten. Voor mijn doen dan. Na de zoveelste aanval, het spuug in mijn haar en een bijna succesvolle wurgpoging, overgoot ik hem met kokend water. We belanden die dag beide in het ziekenhuis. Ik had een bloedende onderkaak, en 2/3de graad brandwonden aan mijn rechterhand daar ik het steelpannetje met mijn blote hand van het vuur haalde en de inhoud daarvan over zijn hoofd heen goot. Hij is gelukkig helemaal opgeknapt en had na enkele weken niets eens littekens, het geluk, er zaten aardappels en wortels te koken, schijnen goed te zijn voor je huid. Dat en een rechtszitting waarbij hij alle schuld opeiste en te tegenaanklacht van mijzelf betekende dat we beide in 2015 2 jaar voorwaardelijk kregen. In mei 2017 ben ik er eindelijk van verlost.
Maar dat was natuurlijk nog niet genoeg, je raadt het al in diezelfde periode na mijn verhuizing;
Huismanstraat
Na een dieet en 14 kilo lichter en mijn eerste echte stoppoging raakte ik in een ander akkefietje. Ik kreeg een backlash van alle thc die tot dan aan toe in mijn vet was opgeslagen en was ik 3 maanden helemaal van de kaart.Ik ben nog steeds aan het bijkomen van alles en durfde lange tijd niet meer te stoppen met het roken van. Bang voor weer zo een periode. Ondanks alles behaalde ik in 2016 mijn diploma voor lifecoaching wat mij rust bracht, met een gemiddeld cijfer een 9 alle modules afgerond te hebben ontving ik in sept 2016 mijn diploma. Ik was dus toch niet gek. Sindsdien is het moeilijk mijn leven een keer op de rol te krijgen want na alles wat gebeurt is. Weet ik alleen maar dat ik een kei ben in het overleven. Maar toen ik zag dat ik nog een stukje leven te gaan had wist ik niet hoe ik dit moest invullen.,
Ja mijn leven is een zooitje, maar wat had je dan verwacht na dit alles; ik heb mijn best gedaan en zolang ik iedere ochtend weer wakker mag worden doe ik er alles aan het beter te doen als gister.
De rest van mijn leven is een optelsom van wat je al gehoord had en nog meer van dezelfde ellende. Waar ik nu ben weten jullie. In de ziektewet en werkende aan mijn herstel. Ik kan niet zeggen dat ik het altijd even fijn vind want zeg nou zelf, wie the fiuck kan dit leven aan, mijn leven aan zonder af en toe je ogen voor alle ellende te moeten sluiten. Ik had hoop en heb het nog steeds.
Op alle overige vragen is het antwoord nee;
Ik heb geen andere verslavingen dan roken en en j’s.
Mijn financiën hebben pas echt een klap gevangen sind ik mijn huis met restschuld heb moeten verkopen en het feit dat mijn inkomen nooit meer is gestegen daarna. Mijn verslaving bekostigde ik van de besparingen die ik deed, 2de hands kleding ipv nieuwe dingen. Draag geen merkkleding en mijn favoriete merk is sale met min 70% korting. Wel heb ik nooit kunnen sparen wat ik natuurlijk beter wel had moeten doen. Mijn koelkast nooit echt vol want ik moest altijd rekening houden met een bezoekje aan de shop. Ik ga al sinds mijn 23ste niet echt uit en bespaar daar dus ook veel op. Ik heb geen kinderen dus die zorg heb ik ook niet. Ik weet alleen niet of ik al die tijd wel echt ooit echt van iemand gehouden hebt. Omdat meer dan mijn halve leven in een waas verdween achter een rookgordijn. En daarachter heb ik alleen maar pijn en teleurstelling in ervaren. Ik ben ook pas van mezelf gaan houden toen ik opmerkte dat het leven mij genade toonde door het mij niet te ontnemen en ik alleen God daarvoor kan bedanken. Omdat hij van mij houd hou ik van mezelf. En ik reken en steun daarop op dagen dat ik het zelf niet meer zie zitten.
Nu ben ik hier, en heb echt om hulp gevraagd. Nu hoop en bid ik dat ik nu echt een keer aan leven toe kan komen, ik moet wel. Waarom heb ik anders al die tijd alleen maar ellende meegemaakt?
Ik heb gewoon nog hoop dat is alles.
Neusa Gomes
Leave a Reply