Een vulling voor dit levenshoudend lichaam mijn ziel ontsprongen aan de dans van slavernij. Een land zonder naam en plaats maar zwevend op de aarde. Losgerukt van mijn voorgangers en de funderingen die zij gemaakt hadden. Niet wetend dat de leer die mij zou aandoen werkelijk niets met mij te maken had.
Geschiedenissen verdrongen en gekielhaald over water. Verdund met het voorbij gaan van het tij. Teruggeschreven in andere kleuren, andere coördinaten, andere namen en vreemde tradities. Geen van hen leek op mij.
Nu zag ik wie ik werkelijk niet kon zijn maar desondanks aangeleerd om hun overwinningen te begrijpen zelfs te adoreren. En om al wat verteld werd aan te grijpen als waarheid en te vermenigvuldigen met mij. Ik kwam nooit op quitte uit. Met de informatie gegeven kon ik simpelweg niet leven ik kwam mijn eigen aard niet tegen.
Ik had niets aan de geschiedenislessen, wetenschappers en archeologen. De Godsdienstige geloven die met geen woord repte over moeder aarde Yemaha of Oshun. Ik hun namen de mijne gemaakt in de tijd van voor en na de indoctrinatie.
In leven lang moeten wachten tot het tij daar was. Dat ik ongezien kon kruipen in de kruimels. De laatste beetjes en stukjes, net niet vermorzeld.
Het traceren van een weg naar huis is niet gemakkelijk. Nooit geweest. Het is dan ook nooit echt de bedoeling geweest dat ik ooit zou herkennen en leren kennen wat de bedoeling was van mijn zijn.
Thuis waar mijn ouders bijeen kwamen. De gedachtegoed over zeeën achter gelaten. Daar lag een pijn die niet over land noch water mee te voeren was. Deze zou zelfs als aangetekende post niet aankomen.
Niemand stond er klaar om een krabbeltje te zetten onder ‘Dit zijn wij…’. We leerde Afrika niet spellen. Dat Continent had lang geen betekenis meer. De rijkdom verjaagd met hongersnood, dood en verderf.
Alle tien de eilanden en geen één had er werk of wilde er geen werk meer van maken, moe van de strijd gevochten. Van slaven, gekoloniseerd naar oorlogen. Mijn vader droeg die herinnering niet graag bij.
Ik geboren in een vreemd land, het enige land wat ik kende. En zij herkent mij hier nog steeds niet in. En Gaya is ons nu nog steeds kwijt. Moeder aarde kwam zonder helende handen en deed meer kwaad dan toen. Er werden geen geheimen en oude wijsheden in mijn oor gefluisterd.
Alles wat tot dan toe was overgedragen van voorvaderen ging verloren. Totdat ik ze begon te herkennen die woorden die de kern droegen van mij. Ik begon ze zelf in te fluisteren als zijnde het zaadjes waren die geplant in de grond, wortels uitgeschoten en mijn boomtop richting boven. Om te horen wat zij vertelden, restjes daarvan hingen los in de wind.
Mijn boomtakken ving ze op en maakte een print in mijn bladeren. Mijn boom werd boek en ik haar schrijver. Ik weet nu wat dit betekend. Nu wetende dat ook mijn zijn er zijn mag. Als onderdeel van deze aarde
Neusa
Social Media
